Bella

‘Vanavond vliegt ze terug naar Verona, wil je haar nog 1 keer meenemen voor een ritje?’

Lang hoefde ik er niet over na te denken, deze Italiaanse halfbloed prikkelde mijn zinnen al wekenlang, ik vergaf haar de wat smakeloze sieraden van oosterse makelij, de schoonheid van haar ranke lijf, strak maar bescheiden waren reden genoeg om met haar te dansen onder de winterse april zon. De wind was guur en voelde soms meedogenloos maar een strak blauwe lucht doet veel vergeten. Een beetje onvoorbereid ging ik op pad, gekleed in vrijetijdskleding, spijkerbroek boven zilveren wielerschoentjes maar het mocht niet deren. Toen ik zadel en op pedalen ging werd alles even vloeibaar in me, een eerste tik op de flanken is direct raak. Het wegdek van het clubhuis richting fietstunnel is niet van het meest exclusieve soort, het voelt als een kwak willekeurig neer gegooid grint bovenop het ooit in verre tijden verse asfalt. De stilte van de Zevenhutten waar ik doorheen reed was dezelfde als die in mijn hoofd toen mijn eerste gevoelens van het rollen van haar zich omzette in een heel groot vraagteken! Wat hier gebeurde maakte me stil, zo stil dat zelfs het ruisen van haar dikke bandjes op het wegdek verdwenen leek. Moest ik zomaar accepteren dat deze onbekende zo met me aan de haal ging en wat zou mijn liefje ervan vinden, moest ze wel weten? Achter de tunnel tussen bos en weilanden ligt het dorp dat altijd ver is, ik koos het bos of eigenlijk werd ik gedwongen, ze bleef maar gaan en ik volgde gewillig, slaafs maar intens gelukkig, wat een machine had ik onder me, zacht hard en stijf tegelijk met een knipoog naar de voorjaarszon. Het fietspad was plots verdwenen en was overgegaan op iets wat het midden hield tussen een onverhard wandelpad en een berm, een soort oversized tractorspoor waar haar jeugdige speelsheid volledig tot haar recht kwam en toen ik na een aantal kilometers weer op de dorps weg terug kwam besefte ik dat het een potsierlijk gezicht moest zijn, een man met een grijns op z’n tebbus die slechts als achterlijk of mysterieus omschreven kan worden in een veel te strakke spijkerbroek in een net iets te koud t-shirt op zilveren schoentjes die overigens een perfecte match waren, want ergens in het plaatje moet er toch iets kloppen, ijdelheid is me zelfs zonder voorbereiding niet vreemd, zij was zelf ook wel een flink beetje van het zilver.

Conclusie, dit meisje was er een van het lange gaan, iets dat niet in woorden te vatten is maar alleen maar in snelheid is om te zetten. Een recensie met termen als “lekker bollen” ik kan het niet verwoorden, ik weet niet wat de betekenis is van al die mooie woorden, ik was gewoon even verliefd op een Italiaanse in de polder.

Ik moest haar terug brengen, pijn deed het niet, het voelde als een eer om haar te mogen begeleiden op haar laatste tochtje door het Brabantse land.

BS2017