Er kwamen door de jaren heen heel veel kleine, grote, groter wordende, ja zelfs later legendarische bandjes voorbij in de jaren ’80 en ’90, ik heb ik er honderden gezien, uit binnen en buitenland, ik heb ze niet allemaal gehoord maar wel heel veel. Niet alles bleef hangen in het duistere deel van mijn herinneringen, Fred, Toody en Andrew deden dat wel, heel gewoon omdat ze steeds weer hetzelfde eerlijke ding deden, er lustig op los hakken, twee mannen en een vrouw en een tering bak prachtige herrie, niks meer of minder.
In persberichten of recensies omschreven als “punk”, “grunge”of “garage” bleven ze gewoon Dead Moon en heel veel van mij, want ooit stond Toody plots naast mij, gewoon in de zaal maar ze hoorde op het voetstuk dat ik voor haar gemaakt had, omdat ik een beetje gek op haar was, niet verliefd maar wel gek van de blik op haar liefde, een oogopslag naar jou die iedere man zich zou mogen wensen. Ik stond naast haar, in afwachting van hen en werd kleiner dan haar.
Op Valentijnsdag 2017, ik heb niet zoveel met dat rare feestje van valse liefde zag ik ze weer, hoe vaak, ik weet het niet meer maar herinner me iedere keer, samen met Jeff of Bart vaak en veel oude bekenden uit de mooie oude poptempel, maar toch, Fred en Toody op Valentijnsdag, het mag want als iets liefde is dan is het Fred en Toody, ook die avond weer, een jaar nadat drummer Andrew een stap dichter naar de maan had gedaan, samen op het podium, instrumentaal maar vocaal helemaal de tering, soms een beetje ernaast maar we waren er allemaal weer bij.
De arm van Toody om de schouders van Fred na de tranen, ik keek naast me, wij wisten genoeg en waarschijnlijk wisten ze allebei meer, die laatste keer in Nijmegen.
R.I.P Fred, in R&R heaven
BS2017
Geef een reactie